ေရာက္ခဲ့ျပန္တဲ့ က်ိဳက္ထီးရိုး

အခုတစ္ေခါက္ က်ိဳက္ထီးရိုး ေရာက္ေတာ့ အရင္အေခါက္ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ မရိုးတဲ့ ခရီးတစ္ခု ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့တုန္းက ရန္ကုန္မွာေတာ့ ရာသီဥတုက ပူေနဆဲပါ။ က်ိဳက္ထီးရိုး ေရာက္သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ရာသီဥတုက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေအးသြားတယ္။


ရန္ကုန္မွာ မိုးေတြ မရြာေသး ေပမယ့္ က်ိဳက္ထီးရိုးမွာ ကေတာ့ မိုးေတြအံု႔လို႔ တစ္ခါတစ္ခါလည္း တဖြဲဖြဲ ရြာက်လို႔။ ေတာင္ထိပ္မို႔ ထင္ပါရဲ့။ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာသြန္းတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိဘူး။




ကိုယ့္အထက္မွာ အၿမဲေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ တိမ္ေတြကို ကိုယ္ကျပန္ငံု႔ၾကည့္ရျပန္ေတာ့ အင္း… အထက္ရယ္၊ ေအာက္ရယ္ အနိမ့္ရယ္၊ အျမင့္ရယ္ဆိုတာ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေပၚမွာ မူတည္ၿပီး တိုင္းတာၾကတာပါပဲ ဆိုတာကို ေတြးလိုက္ မိေသးရဲ့။ not actual, relative to the position ပါပဲေလ။


မိုးဦးက်စကာလမို႔ ထင္ပါရဲ့။ ဘုရားဖူးေတာ့ နည္းပါတယ္။ ေတာင္တက္ကားေတြလည္း လူျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ရေတာ့ အတက္အဆင္းမွာ အခ်ိန္ေတာ့နဲနဲ ယူရတယ္။ မိုးရာသီမို႔ ေဒသအေခၚအေ၀ၚ ကေတာ့ ေတာင္ပိတ္ခ်ိန္တဲ့။ ဟိုးအရင္ကာလေတြ ဆီကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ေပၚတက္ခြင့္ မျပဳေတာ့ဘူးမို႔၊ ေတာင္ပိတ္ခ်ိန္လို႔ ေခၚပါသတဲ့။ အခုေတာ့လည္း တစ္ႏွစ္ပါတ္လံုး သြားလာေနၾကတာပါပဲ။

ပြင့္လင္းရာသီေလာက္ေတာ့ စည္စည္ကားကား မရွိလွဘူးေပါ့။ ေတာင္တက္လမ္းက ဆိုင္ေတြလဲ တစ္ခ်ိဳ႕က အလံုပိတ္သိမ္း ျပန္နားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း ဆိုင္ကိုပါ ဖ်က္သိမ္းသြားၾကတယ္။ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း ေရာင္းၾက တုန္းပါပဲ။




မႏွစ္ကေရာက္ခဲ့တုန္းက လံုးေတာ္ျပည့္ ေရႊသကၤန္း ကပ္လွဴပူေဇာ္ေနခ်ိန္မို႔ ဘုရားကို မျမင္ခဲ့ရဘူး။ အခုေတာ့ ဘုရားတည္ရာ ေက်ာက္တံုးေတာ္ကိုေကာ ေစတီကိုပါ အေသအခ်ာ ဖူးေျမာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ေရာက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ ခရီးတစ္ခုလို႔ ထင္မိတယ္။ အခုအခါေတာ့ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ မဟုတ္ပဲ တကိုယ္ေရ ခရီးဆိုေတာ့ လိုင္းကားနဲ႔ပဲ သြားခဲ့ပါတယ္။ ကင္မြန္းစခန္းမွာလည္း ဆိုင္တခ်ိဳ႕ေတာ့ ပိတ္သိမ္း ထားၾကတယ္။


ေတာင္ေပၚျမင္ကြင္းက မိုးဦးရာသီမို႔ ထင္ရဲ့ စိမ္းစိမ္းစိုစို တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္း ေနျပန္တယ္။ မိုးရြာကာနီး တိမ္ေတြ ၿပိဳဆင္းေနပံုကလည္း ဘယ္ေနရာမွာ အလြယ္တကူ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ မရႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းတခုပါပဲ။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ကိုယ့္ေဘးကေန တိမ္ေတြျဖတ္ေျပး ေနတာကို တစိမ့္စ္မ့္ ထိုင္ၾကည့္ရတာလည္း မတူျခားနားတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးေပါ့။

အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ဘူးေပမယ့္ မိုးရာသီေရာက္မွာ ေရာက္ခဲ့တာေတာ့ ပထမဦးဆံုးပါပဲ။ ေဒသခံမ်ားအဖို႔ေတာ့ မထူးျခားလွေပမယ့္ အေ၀းက ဘုရားဖူးေတြ အဖို႔ေတာ့ ျခားနားတဲ့ ရွဳေျမွာ္ခင္းေတြေပါ့။ သြားခ်င္ၿပီး ကားဂိတ္ေတြမွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမႀကီး အလြမ္းေျပေပါ့။ မေရာက္ဖူးသူေတြေရာ၊ မေရာက္တာ ၾကာသူ ေတြေရာ အလြမ္းေျပ ျပန္ခံစားႏိုင္ေအာင္ပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘုရားဆိုတာ ဘယ္မွာပဲ ဖူးေျမာ္ရွိခိုးသည္ျဖစ္ေစ ယံုၾကည္သဒၵါစိတ္က အဓိကပါ။ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ေဟာသလို ဘုရားလည္ခ်င္တာ ဆိုရင္ေတာ့ မေကာင္းေလဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ခု အေနနဲ႔ေတာ့ ေဒသံသႏၱဗဟုသုတ ရသလို စိတ္လက္ ေပါ့ပါး ေစတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

တစ္ညအိပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပန္လမ္း က်ိဳက္ထိုမွာ ကားနားေတာ့ ေဒသထြက္သီးႏွံ ေရာင္းသူေတြလည္း ခရီးသြားကားေတြဆီမွာ လာေရာက္ ေရာင္းခ်ေနၾကရဲ့။

အျပန္လမ္းက ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါ။ စိမ္းစိမ္းစိုစို လွေနပါတယ္။ ျမင္ရတဲ့အတိုင္း ေခ်ာင္းကေတာ့ တေျဖးေျဖးေကာလာၿပီ။ အမိႈက္ေတြကလည္း ကမ္းနံေဘးမွာ ျပန္႔ႀကဲေနရဲ့။ ၃% ခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိတဲ့ကမာၻ႔ ေရခ်ိဳရွိတဲ့ ေနရာေတြ မေပ်ာက္မပ်က္ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီေခ်ာင္းကို မွီခိုေနရတဲ့ ေဒသခံေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသတာ၀န္ရွိသူေတြကပဲ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ကာကြယ္ႏိုင္မွာပါ။ ကာကြယ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ေပးလိုက္ပါတယ္။