သြားခဲ့ေသာ ဘုရားဖူးခရီး (၁)

ၿပီးခဲ့တဲ့ေသာၾကာေန႔ညက ပုဂံဘုရားဖူးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ညေန ၅ နာရီေလာက္ ထြက္လာခဲ့တာ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာမွ မိတၳီလာကို ေရာက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကိုဆန္း၀င္းႀကီး ရဲ့ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းကိုျဖတ္ေတာ့ အညာေျမထန္းေတာရဲ့ လြမ္းေမာဖြယ္ ရွဳခင္းမ်ားကို ေငးေမာရင္း ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ရတဲ့ ၀န္ႀကီးပေဒသ ရာဇာ ေရးခဲ့တဲ့

ေႏြဦး ကာလ ျမဴထေသာအခါ
ရင္းေထာင္ရင္းဆြဲ ေဆာင္ျမဲအိုးလြယ္ကာ
ဓားႏွီးထက္စြာ ခါးမွာခ်ပ္လွ်က္
ထန္းပြင့္ထန္းခိုင္ ႐ႊန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္
ကလိုင္သာလြယ္လို႔ တက္သည္ႏွင့္ေလး

ဆိုတဲ့ တ်ာခ်င္းေလးကို သတိရမိပါရဲ့။ အညာေျမ သဘာ၀ေပါက္ပင္မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ထန္းေနာင္းပင္၊ မန္းက်ည္း ပင္၊ ယူကလစ္ပင္၊ တမာပင္၊ စိန္ပန္းပင္တို႔ကေတာ့ အညာေျမေနပူပူမွာ စိမ္းလန္းစြာ ရွင္သန္ေနတဲ့ ခြန္အားကို အားက်မိပါရဲ့။ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနဲ႔ ပုပၸါးၾကား လမ္းေတြျပင္ေနဆဲ ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႔ေနရာေတြက လမ္းေကာင္း ပါတယ္။ ကားတစ္စီးသြားတိုင္း လိုက္ပါလာတဲ့ ဖုန္လုံးႀကီးေတြၾကည့္ရင္း ပိုးအိစံရဲ့

ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္နဲ႔ရယ္
လွည္းယာဥ္စီးလို႔ရယ္
အညာေျမေရာက္ေအာင္လွမ္းကြဲ႔
ထူးထူးျခားျခား အံ့မခန္းလွဖြယ္။

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကိုေတာင္ ရြတ္လိုက္မိေသး။ ဟိုေငးဒီၾကည့္နဲ႔ ေန႔လည္ေလာက္မွာ

ပုပၸါးေတာင္ ကလပ္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေျခ ဘုရားေစာင္းတန္းမွာ ဘုးရာမွာလွဴဖို႔ ေရာင္းေနတဲ့ စကား၀ါပန္းေတြကို ၾကည့္ရင္း

သိုးကေလ..
ပုပၸါးနတ္ေတာင္
အေခါင္ျမင့္ဖ်ား၊ စံုေတာျပား၌
နံ႔ရွားႀကိဳင္လြင့္ ၊ ခါတန္ပြင့္သည္
ေရႊႏွင့္ယိုးမွား၊ ပန္းစကား။

သိုးကေလ..
စကားပြင္းႏွင့္၊ ႏိႈင္းတင့္ႏိုးသည္
ရဲမ်ိဳးသမီး၊ ေမာင္ႀကီးႏွမ
ညက္လွျပာစင္၊ မယ့္သည္ပင္သည္
ခရီးသြား။

သိုးကေလ..
ၿမိတ္လြတ္ဆုလည္း၊
အငယ္ကတည္းက၊ကၽြမ္း၀င္ၾကသည္
ေမြးဖတူရင္း၊ မ်ိဳးသည္မင္းႏွင့္
ခ်စ္ျခင္းဆု႐ံုး၊သက္ထက္ဆံုးသည္
ႏွလံုးမျခား၊ေဆာင့္တရား။

ေဆြမိမင္း
မ်က္သုတ္နီစင္၊ ရထည္းဖ်င္ႏွင့္
ႀကိဳင္းစင္ျမ၀ါ ၊ မတ္ႀကီးလ်ာကို
မယ္သာႀကိဳက္မိ၊ တုမရွိ။

ဆိုတဲ့ ၁၀တန္းတုန္းက ကဗ်ာေလးကို သတိရခဲ့ျပန္ပါတယ္။ မိန္းမေတြ ဂုဏ္မက္တာ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဘယ္ေခတ္ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပါပဲလားလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးလိုက္မိေသးရဲ့။ (မည္သူကိုမွ မရည္႐ြယ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အားလံုးကို ရည္႐ြယ္ပါသည္။ ......) ေတာင္ေပၚတက္ေတာ့ ေမ်ာက္ေတြထက္ ေမ်ာက္စာေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြကို ပိုေၾကာက္ရေၾကာင္း သတိရမိပါတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္။ ဓါတပံုမ်ားကို ေနာက္ေန႔မွ တင္ပါေတာ့မည္။