ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာၿပီ :)

blog နဲ႔ အဆက္ျပတ္တာ ႏွစ္လေတာင္ ေက်ာ္ပါပေကာ။ သူရိန္တစ္ေယာက္ တစ္ေနကုန္ တေနခမ္း အြန္းလိုင္းေပၚမွာ ေတြ႕ေနရတာ မေတြ႔တာၾကာေတာ့ facebook မွာတဲ့သူက ေအာ္၊ mail ပို႔ၿပီးေမးတဲ့သူက ေမး နဲ႔ သတိတရ ရွိၾကေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈေတြနဲ႔ ၀မ္းသာမိပါရဲ့။ (လမ္းမွာေတြ႔ရင့္ေတာ့ ပိုက္ဆံေခ်းမွာမို႔ ေရွာင္ေနၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။ :) )

ဘာလို႔မွ ေပ်ာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္းမာေရးကလည္း ေဒါင္ေဒါင္မည္ပါပဲ။ ကားလည္း မတိုက္ခံရပါဘူး။ ေဲျမြလည္း မကိုက္ခံရပါဘူး။ ရဲစခန္းလည္း မေရာက္ပါဘူး။ ( အေနာ္က လိမၼာၿပီးသား :P)။ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ေပ်ာက္ေနရလည္း အေထြအထူးေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိပါဘူး။ အင္တာနက္ မရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ထူးထူးေထြေထြ အလုပ္ရွဳပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘာမွကို မဟုတ္တာေပါ့။ :P

နဲနဲပ်င္းေနတာရယ္။ ဗာဟီရေတြ ခါတိုင္းထက္ ပိုေနတာရယ္၊ ဟိုေျပာင္းဒီေရႊ႕ လုပ္ေနတာရယ္ ဆိုတာေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မရသလိုလို ျဖစ္ေနၿပီး၊ blog ေပၚကို မေရာက္ျဖစ္၊ ကမာၻပတ္ၿပီးေတာ့လည္း စစ္တုရင္ မကစားျဖစ္နဲ႔ ကစားလက္စ ပြဲေတြလည္း အကုန္ရွံဳးၿပီဆိုေတာ့ point ေတြလည္း ကုန္ၿပီေလ၊ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ နဲ႔ online ေပၚမေရာက္ျဖစ္ဘူးပဲ ဆိုပါေတာ့။

ေရးခ်င္တာေတြ၊ ေျပာခ်င္တာေတြ၊ ဖြခ်င္တာေတြ ေတာ့အမ်ားသား။ ဒါေပသည့္ ရန္မရွာတာ ေကာင္းပါတယ္။ စိပ္ပုတီးနဲ႔ ရိပ္ႀကီးခိုရရင္ ေကာင္းမလား၊ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ သြားရင္း၊ လာရင္း နဲ႔အခုေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲ။

ေပ်ာ္တဲ့အခါ၊ ၀မ္းသာတဲ့အခါ၊ မေက်နပ္တဲ့အခါ၊ ေဒါသထြက္တဲ့အခါ၊ စိတ္ပ်က္တဲ့အခါ၊ ေတြးေတာ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ၊ သိသလို၊ တတ္သလို ၾကြား... အဲ မွ်ေ၀ပါဦးမယ္။ (အစ္မခင္ဦးေမ ရဲ့မွတ္ခ်က္ပါ။)