တေလာက ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အကူအညီေတာင္းလို႔ ကိုယ္တိုင္လဲ စံုစမ္းရင္း ဘေလာ့ ေပၚမွာ ဒီ post ေလး တင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဆင္ေျပသြားၿပီ။ ကို ေႏြဆူးလကာၤ က ကိုယ္တိုင္သြားလို႔ စံုစမ္းေပးခဲ့လို႔ အခုဆိုရင္ အနာဂါတ္ရဲ့ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ဆက္လက္ လန္းဆန္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေလးေတြမွ လိုအပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို လိုအပ္ေနတာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိတာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိဦးမွာပါ။ ဘယ္သူေတြ ကူညီမွာလဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမယ့္ အစားကိုယ္ႏိုင္တာ ကိုယ္ကူညီရင္ ပိုၿပီးသာယာတဲ့ သူတို႔ေတြရဲ့ ဘ၀ေလးေတြ လွေနၾကမွာ၊ ေတြးၾကည့္ရင္ ၾကည္ႏူးစရာ။
အ႐ုဏ္ဦးအစ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံ ၾကားရ၏။ သတၱေလာက ႏိုးထစ ျပဳၿပီ။ လွည္းေမာင္းသံ ႏြား ကၽြဲ ေမာင္းသံ၊ ႀကံဖတ္ သက္ကယ္ ေကာက္သြားသူတို႔ ေခၚသံ ေအာ္သံ၊ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္သံ၊ သီခ်င္းဆိုသံ၊ ရြာဦးေက်ာင္းမွ ဘုရား၀တ္တက္သံ၊ စာက်က္ စာအံသံမ်ား ၾကားေနရပါသည္။
ရြာသည္ ၿမိဳ႕ျပမဟုတ္ေပမယ့္ ေရႊဘို ေက်ာက္ေျမာင္း ကားလမ္းမႀကီး၏ ေဘးတစ္ဘက္ တစ္ခ်က္၌ တည္ရွိ၏။ ေရႊေက်ာင္းႀကီး ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို အေ၀းကပင္ ဖူးေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါ၏။ လွ်ပ္စစ္ရွိ၏။ တိုက္တာရွိ၏။ တယ္လီဖုန္း၊ ေမာ္ေတာ္ကား စသည္ စသည္တို႔ ခမ္းနားသူတို႔၌ ရွိ၏။ ႏြမ္းပါးသူတို႔မွာကား တစ္၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ လမ္းရွာ၍ ထြက္ရ၏။ ဟင္းရြက္ခူးသူခူး၊ ေျမတူးသူတူး၊ ဖါးကို႐ိုက္ ငါးကိုႏိႈက္။ မခ်မ္းသာသူတို႔ ၀မ္းစာရွာခ်ိန္မွာ သားသမီးတို႔ ပညာေရးကို မေတြးႏိုင္။ အမိထက္ ပညာသာေသာသမီး၊ အေဖထက္ ပညာသာေသာသား ျဖစ္ေစခ်င္ၾကေပမည္။ သို႔ေသာ္ မိဘလုပ္ငန္းခြင္၀င္လွ်င္ ကေလးငယ္ကို ခါးတစ္ခြင္ၾကရသည္။ ဆိတ္ေက်ာင္း၊ ႏြားေက်ာင္း၊ ထမင္းေတာင္း ရြက္ၾကရ၏။
ထိုထိုေသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာ၏။ ထိုကေလးငယ္ေလးမ်ား၏ အနာဂတ္ကား ရင္ေလးဘြယ္။ အလိမၼာ စာမွာရွိဟု အဆို ရွိပါ၏။
ပညာသင္ခ်ိန္ ပညာသင္မွ ပညာတတ္မည္။ ပညာတတ္မွ အသိျမင့္မည္။ အသိျမင့္မွ အလုပ္ျမင့္မည္။ အလုပ္ျမင့္မွ ဘ၀ျမင့္မည္။ ဘ၀ျမင့္မွ လူမ်ိဳးျမင့္မည္။
ကေလးတို႔၏ အနာဂတ္ကား ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း စမ္းတ၀ါး၀ါး လမ္းသြားေနသည့္ႏွယ္။ အနာဂတ္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ကေလးငယ္ကို ဘ၀ အလင္းေရာင္ ထြန္းညွိ၍ ၀င္ေရာက္လာသူမွာ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးသီလာနႏၵ ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္၏ အလင္းေရာင္သည္ စာနာတတ္သူတို႔၏ ရင္တြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ ပရဟိတ ေက်ာင္းကေလး ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့၏။
အေၾကာင္းအရာသည္ မဆန္းျပားပါ။ ေဆာင္ရြက္မႈသည္လည္း မခမ္းနားပါ။ သို႔ေသာ္ျငား … လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္ အရြယ္ ကေလးငယ္မွစ၍ တစ္မ၀မ္းတစ္ခါးအတြက္ မိဘမ်ားႏွင့္ ဆိုးတူေကာင္းဖက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ပရိေယသန သမုဒၵရာ အခ်ိန္ခါမဲ႔ ေလွာ္ခတ္ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရ၏။ သည္ကာလ၊ သည္အေန၀ယ္ ပညာသင္စရာ ေတြးႀကံရဲဖို႔ အိမ္မက္ထဲမွ ရွိပါစဟု ကၽြန္မ ယခင္ ေတြးထင္ခဲ့မိပါသည္။ ေတြးႀကံ၍မွ မထင္၊ အိပ္မက္ထဲမွ မမက္ဖူးေသာ ထိုအရာမ်ားသည္ လက္ရွိဘ၀သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။
ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းကေလးဟာဆိုရင္ ကနဦးအစမွာေတာ့ ေခ်ာက္ထဲ က်တဲ႔ ေက်ာက္ခဲၾကားက အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လြားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ႔ရသည္။ ေရပတ္လည္ ၀န္းရံထားတဲ႔ ေရလည္က ေရလည္ေက်ာင္း။ သည္ေက်ာင္းကေလးမွာ ကြန္ကရစ္မေလာင္း ေျမစိုက္ေက်ာင္းကေလးပင္ တည္ေဆာက္၍ မလြယ္ကူသည့္ အခက္အခဲေတြကို ဆရာေတာ္၊ ဆရာမေတြကို္ယ္တိုင္ ပါ၀င္ လႈပ္ရွား၊ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ စုေပါင္းအင္အားႏွင့္ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ႔သည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ကေလးတစ္ေဆာင္ တည္ေဆာက္ဖို႔ မိုးေခါင္ေရရွားေသာအရပ္၊ သစ္၀ါးေပါေသာ အရပ္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဧရာ၀တီႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၊ ငါးမ်ိဳးအမည္ ပိုက္ကာခ်ီသည့္ ျပည္ေရႊဘို၏ အစြန္အဖ်ား၊ ကဗ်ာမဆန္လွတဲ႔ အညာတမန္ေလးပါ။ သည္ရြာကေလးမွာ ေက်ာင္းေဆာင္ကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းကေလးဟာ ၀ါး႐ိုးကို ေခါင္တိုင္ခ်ည္၊ ထန္းရြက္မိုး ထရံကာ ေက်ာင္းကေလးပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းကေလးသည္ အမ်ားအျမင္မွာ ႂကြား၀င့္စရာမရွိ၊ ဂုဏ္ပကာသန ျဖည္ကာခ်ေတာင္ ျပစရာမရွိ ဗလာနတၳိ။ သို႔ပင္ျငား ….. ကၽြန္မတို႔၏ ရင္တြင္း၀ယ္ ဤေက်ာင္းငယ္ကပင္ ေကာင္းကင္ထက္ ေ၀ဇယႏၱာဟု ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ရင္တြင္း၀ယ္ အေတြးကိုခ်ီ စာသီကံုးမိေသာ္လည္း လက္ရွိဘ၀သို႔ ကူးမလာႏိုင္ပါ။
မိုးတြင္းအခါ ေရာက္ရွိလို႔လာလွ်င္ ကေလးငယ္အတြက္ အခက္အခဲေတြ စတင္လာပါသည္။ ကိုေရႊမိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္တြင္ ရွိေသာ ႐ိုးေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရတိုး၍ လာပါေတာ့မည္။ နံနက္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ကိုးနာရီခြဲတြင္ ေရာက္ရွိရန္ ေပါင္းကူတံတားေလးကို ကူးျဖစ္၍ လာေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ကဗ်ာေတြခ်ီ စာေတြစီ၍ သီကုံးတတ္ေသာ သူတို႔ေလးေတြကို လူသာငယ္၏ ပညာမငယ္ဟု ေျပာပါရေစ။ ေန႔လည္ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္သည္ ေန႔ တစ္ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔လည္ တစ္နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္ ထမင္းစားဆင္းေက်ာင္းကို တက္လိုက္ပါသည္။ ေလာက၏ ဆန္းျပားမႈကို ေမာပမ္းသည္ဟု သေဘာမထား ႀကိဳးပမ္းကာ သင္ၾကားေနခ်ိန္၀ယ္ အနားဆင္းခ်ိန္ ေန႔ ၂ နာရီသို႔ပင္ ေရာက္ရွိလာခဲ႔သည္။ အနာဂတ္အတြက္ ခဏဟဲ့ဟု သေဘာထားကာ ေမာပမ္းသည္ကို မေအာက္ေမ့ႏိုင္ ေက်ာင္းဂလိုင္ကို ေခါက္မိသည္က ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲမွာပင္။ ရင္ႏွင့္မက ေစတနာမ်ားႏွင့္ ဘ၀င္လွလွ ရႊင္ျပေသာ ဆရာမမ်ားသည္လည္း သင္ျပ၍ ေနၾကၿပီ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၄ နာရီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ႔သည္။
႐ွမ္းေတာင္ ႐ွမ္းေတာမွ ႐ႈခင္းမ်ားသည္ လြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ ၾကားဖူးပါစ။ ႐ွမ္းေတာမွ လြမ္းေမာဖြယ္႐ႈခင္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွ စာပန္းခ်ီ ျခယ္မႈန္းေနေသာ ပံုရိပ္မ်ားကိုေတာ့ မွီအံ့မထင္ပါ။ ဤလွပေသာ ေက်ာင္းေတာ္ေလး၀ယ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ၉၅ ေယာက္ ပညာႏို႔ရည္ ေသာက္စို႔မွီခြင့္ ရ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းကေလးလည္းျဖစ္၊ ပထမအစလည္း ျဖစ္သည့္ႏွစ္မွာပင္ ဤမွ်ေလာက္ ပညာ့မ်က္စိ ဖြင့္လင္းေပးႏိုင္မႈကို ပီတိမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ဤေက်ာင္းေတာ္ကေလး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းကာ ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ရပ္တည္ေပးခဲ႔ေသာ ဆရာေတာ္၊ ေစတနာ ေရွ႕ထားကာ သင္ၾကားေပးေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၊ လုပ္အားဒါန ေပးလွဴၾကသည့္ ဆရာမေလးမ်ားမွာ တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ၾကည္ႏူးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသကဲ႔သို႔ ၀မ္းသာမႈမ်ား ပေပ်ာက္သြားမည္ မဟုတ္ပါ။
ဤကဲ႔သို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားမွ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ပညာေရးကို ဆထက္တပိုး ႀကိဳးစားခြင့္ရႏိုင္ပါလွ်င္ အနာဂတ္၏ ပန္းပြင့္ငယ္ေလးမ်ားသည္ `နန္းဘုရင္၊ ပန္းသဇင္´ ဟု ဆိုေသာ ေတာ္၀င္ပန္းကေလးမ်ား ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ေတာ္၀င္ပန္းကေလးမ်ား၏ ရနံ႔သည္ သင္းႀကဴေမႊးလ်က္ ေလာကႀကီးကို အလွဆင္ ေစပါသည္။
ကမၻာႀကီးႏွင့္ခ်ီ ရယ္စရာပင္ ျဖစ္ေနမလား။ ႏိုင္ငံႀကီးႏွင့္ခ်ီ ၿပံဳးေယာင္ပင္ သန္းေနမလား။ ေကာင္းကင္ထက္က ၾကယ္တာရာသည္ လင္းလက္၍ ေနပါသည္။ ကၽြန္မတို႔၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ကေလးသည္ ၾကယ္တာရာကဲ႔သို႔ ေလာကႀကီး၏ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာ၀ယ္ ေတာက္ပ၍ ေနပါလိမ့္မည္။ ဤေတာက္ပမႈကေလးသည္ အေမွာင္ကမၻာမွ အလင္းသို႔ေဆာင္သူ၊ ေစတနာ ေရွ႕ထားကာ ေဆာင္ရြက္ၾကသူတို႔၏ ရင္တြင္းပီတိသည္ အလြန္တရာမွ ႀကီးျမတ္လွ၏။ ခမ္းနားလွ၏။ ဆြတ္ပ်ံ႕လွပါ၏။ ဤႀကီးျမတ္ေသာ ပီတိကို စာပန္းခ်ီ ျခယ္မႈန္း၍ မျပႏိုင္ေတာ့ပါ။ မြန္ျမတ္သူတို႔၏ ႏွလံုးသားထဲက ပီတိကို ကင္ပြန္းတပ္ အမည္ေပးလိုက္ခ်င္တာကေတာ့ `ဂႏၳ၀င္ ပီတိ´။ ။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးမူလတန္းေ
ေရလည္ေက်ာင္း၊ အုန္းေပါက္ေက်းရြာ၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕နယ္။
Post a Comment
ေျပာခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေပါ့