ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ကေလးမ်ား

ဘ၀မွာ အပ်ာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ပါးရွား သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြ က်န္ေနေသးေတာ့ ေနလို႔ ရပါေသးတယ္။ ဘ၀ဟာ ကိန္းေသေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာမဟုတ္မွန္း သိသြားတာ မၾကာေသဘူးတဲ့ blogger အစ္မတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်ာ။ ဒီစၾကာ၀ဠာ ႀကီးထဲမွာ universal constant ဆိုတာ light speed ပဲ ရွိတာေလ။ သိတာၾကာေပါ့။ အနိစၥဆိုတာ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ၾကားဘူးတယ္ေလ...။ ဒါေပမယ့္ အတၱကို မပယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ခံစားခ်က္ ေရာင္စံုေတြကို ၀တ္ဆင္ရင္း အသက္ဆက္ ေနရတာပဲ။

စာသင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပ်ာ္ရတယ္...။ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ကိုယ္လဲ ႏုပ်ိဳသြားသလို ခံစားရတယ္။ ကေလးဆိုတဲ့ အတိုင္း အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေတြမွာ အပူအပင္မရွိ။ ေက်ာင္းသားသဘာ၀ ေဟးလား ၀ါးလား ေျပာၾကဆိုၾကဆိုရင္ေတာ့ ၾကြက္ၾကြက္ညံပါပဲ။ စာလုပ္ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေဈးဆစ္တတ္ၾကၿပီ။ ေၾသာ္ ... ကိုယ္လဲ ဒီဘ၀က လာခဲ့တာ သဘာ၀ကို နားလည္ရမွာေပါ့။ တစ္ခါတရံ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ အေျခအေနကို ထည့္တြက္ၿပီး ဖိအားေပး ခိုင္းရတာေတြလည္းရွိရဲ့။ ဒီလိုဆိုရင္ သူတို႔ေလးေတြ ေျခေဆာင့္ခ်င္ၾကၿပီ။ ခပ္တည္တည္ ေဟာက္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အသာၿငိမ္လို႔ ဆရာေျပာတာ ဂရုစိုက္နားေထာင္ ေနတဲ့ပံုစံေလးေတြနဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီလိုၿငိမ္ေနတုန္းေလး သြက္သြက္ခိုင္းမွ အလုပ္ကလည္း ၿပီးတယ္။ ဒီေန႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ဗာဟီရေတြကလည္း အမ်ားသား။

စားေမးပြဲစစ္ၿပီလား ေမးခြန္း ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြ ေတာင္းၿပီ။ Unseen လို႔ေျပာလိုက္ရင္ စိတ္ပ်က္ သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြက တစ္ခါတစ္ရံ သနားစဖြယ္။ တစ္ခါတရံလည္း စိတ္တိုခ်င္စရာ ေက်ာင္းသာဘ၀ေတြ႔ရတဲ့ unseen ဆိုတာ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ေတြ႔ရမယ့္ unseen ေတြ႔နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔အတြက္ သိပ္ကိုေပါ့ပါး ပါတယ္။ အားထုတ္ၾကစမ္းပါ ဘယ္လိုပဲ တိုက္တြန္းပါေစ အမ်ားစုကေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ခပ္ပ်က္ပ်က္။ ကိုယ့္တုန္းကလဲ ဒီလိုပါပဲေလ...။ ဆရာေတြ ဘာေျပာေျပာ ေလာေလာဆယ္ သက္သာဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။ဒါက အစဥ္အလာလို ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တလွည့္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ေနရဆဲ။

ကၽြန္ေတာ္ စစ္တုရင္ ကစားရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေလာက္ကတည္းက စၿပီး ကစားခဲ့တာ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ခုထိ အခ်ိန္ရရင္ရသလို ကစားေနဆဲ။ ဥာဏ္ရည္နဲ႔ ကစားရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အားကစားနည္းလို႔ ေျပာရမလား။

စတင္ကစားတုန္းကေတာ့ သူမ်ားေတြ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ၾကတာကို သြားၾကည့္ရင္း ပြဲကစားရင္ တဖက္လူကို မခံခ်င္ေအာင္ ခပ္ရင့္ရင့္ အၿမဲေျပာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ရာက စ,ကစားျဖစ္တယ္ ဆိုပါစို႔။ ေျခာက္လေလာက္ ႀကိဳးစားေလ့လာၿပီး ကစားလိုက္တာ တိုတုိေျပာရရင္ အဲဒီလူကို ပြဲတိုင္း ႏိုင္သြားတယ္ေပါ့။ ပြဲကစားတိုင္း စကားနဲ႔အၿမဲေၾကာ တတ္တဲ့ သူ႕ကိုဘာစကားမွ မေျပာပဲ ပြဲၿပီးတိုင္း ေအးေအးသက္သာ ၿပံဳးျပႏိုင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ကစားတာထက္ နည္းစနစ္ေတြကို စနစ္တက်ေလ့လာ ကစားျခင္းဟာ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ သိလာတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြဖတ္ျဖစ္ လာခဲ့တယ္။ မွတ္မိေသးတယ္..။ ပထမဦးဆံုးစဖတ္ျဖစ္တာ ေန.. ေရးခဲ့တဲ့ ကားစပါးေရာ့နဲ႔ ကားေပါ့တို႔ရဲ့ ခ်န္ပီယံလုပြဲ။ ၂၄ပြဲ သံုးႀကိမ္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တာ အရွံဳးအႏိုင္ မေပၚခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ၂၄ပြဲမွာ ၂မွတ္အသာနဲ႔ အႏိုင္ရသြားၿပီး အသက္အငယ္ဆံုး ကမာၻ႔ခ်န္ပီယံ ျဖစ္လာတဲ့ ကားစပါးေရာ့ရဲ့ ကစားကြက္ေတြကို စေလ့လာမိတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ဘာမွသိခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လဲ ေရႊ႕ကြက္ေတြကို လိုက္ေရႊ႕ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ပဲ ကမာၻ႔ခ်န္ပီယံလိုလို အထင္ေတြရွိခဲ့တာ ခုေနခါ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းသား။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္ပါတဲ့ အလုပ္တစ္ခုဆို တစ္ခ်ိန္လံုးဒါပဲ လုပ္ေနေတာ့တာ။ စာအုပ္ေတြလိုက္ဖတ္တာ ေတာ္ေတာ္စံုသြားတယ္။ ဗမာလိုေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြပါ။ ဦးတင္စြမ္း၊ ဆပ္သြားကုန္း ေမာင္ေမာင္ေအး၊ ေမာင္ေမာင္လြင္ (သစ္ေတာ)၊ ထိုက္ထိုက္ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနေရာညေရာ ဖတ္ၿပီး ေတြ႔သမွ်လူနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဆိုက္ကားဂိတ္ ေနရာတိုင္းမွာ လိုက္ကစား ခဲ့တဲ့အထိ ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလည္းအားရင္ အားသလို ကစားေနတုန္းပါပဲ။ စစ္တုရင္ ကစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။

တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာတက္ရတယ္။ ပထမႏွစ္ပဲ တက္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေတြ နယ္ကိုေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ကစဥ္႔ကလ်ား ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလို႔နဲ႔ ၂၀၀၆ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေျမ တစ္ခါျပန္လည္ ေျခခ်ျဖစ္ ျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ဆိုတာကို စတင္ထိေတြ႔လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္းပဲ။

ဒီလိုပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ရင္းက chatting ဆိုတာ သိလာၿပီး online ေပၚမွာ ကိုယ္တစ္ခါမွ မျမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတဲ့သူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးလာတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေနာက္ေတာ့ ေတြ႔ဘူးတယ္ေပါ့။ အဲဒီလို virtual world ထဲမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနရင္း လနည္းနည္းၾကာေတာ့ ျမန္မာ blog တစ္ခုကို ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေအာ္... ဒီလို ေရးလို႔ရသလား။ နဂိုထဲက ဟိုစပ္ဒီစပ္ စိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ကဗ်ားတို၊ စာတိုေရးရတာ ၀ါသနာပါတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားၿပီး ေရးၾကည့္တယ္။ သူမ်ားေတြ ဗမာလိုေရးလို႔ ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မရဘူး။ ဘယ္ရမလဲ ေဇာ္ဂ်ီလက္ကြက္မွ မရွိတာ။ ေဇာ္ဂ်ီကလည္း စတင္ခါစဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး မသံုးၾကေသးဘူးေလ.။

ျမန္မာလိုကလည္းေရးခ်င္ ေရးလို႔ကလည္းမရ၊ ရတဲ့နည္းနဲ႔ တင္တယ္။ photoshop နဲ႔ ေရးၿပီး၊ image အေနနဲ႔ တင္တယ္။ ေရးခ်င္တာပဲသိတယ္။ တျခား knowledge ေတြ ဘာမွ မသိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ၃၊၄ လေလာက္ ေရးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ သိလာတယ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးခြင့္ရတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းစရာ မလိုဘူး။ ဘေလာ့ေရးရတာ ေပ်ာ္လာတယ္။

အရင္ကေရးခဲ့တာ ဒီဘေလာ့မဟုတ္ဘူး။ ပ်က္သြားပါၿပီ။ ဖ်က္လိုက္တာဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူ႔ကို အေလးထားရင္ ဒီဘေလာ့ကို ဖ်က္ပစ္ပါဆိုေတာ့ ...ဟဲ...ဟဲ ....အေလးထားေၾကာင္း ျပခ်င္တာကိုး။ ဖန္တီးရတာသာ ခက္တာ။ ဖ်က္တာ ကေတာ့ ျမန္မွျမန္။  ပင္ပင္ပန္းပန္း ဖန္တီးလာခဲ့တာေလးေတြ click တစ္ခ်က္ေအာက္မွာ အားလံုးေပ်ာက္.။ ႏွေျမာေတာ့ ႏွေျမာသား post ေတြလဲ တစ္ရာနီးပါး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ပိုအေလးထားေၾကာင္း ျပခ်င္ခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလို ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။

အခုတေလာ ေနာက္ထပ္ေပ်ာ္စရာ တစ္ခုကေတာ့  မခင္ဦးေမရဲ့ cbox လို႔ေျပာရမွာပါ။ အရင္ကတည္းက လည္း  ဒီ cbox ကိုေတြ႔ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ premium မွန္းမသိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ဒီမွာ အျပန္အလွန္ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက...။ ေျပာၾကဆိုၾက ..။ ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾက၊ အားတဲ့အခါ ျပန္လာေအာ္လိုက္ၾက။ ကိုယ္သေဘာေတြ႔ရင္ ေတြ႔သလို၊ မေတြ႔ရင္ မေတြ႔သလို ေျပာလိုက္ၾကနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခဏတာေတာ့ ေသာကဗ်ာပါရေတြ လြင့္ေပ်ာက္သြား။............. မခင္ဦးေမ...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ premium  cbox ေလး ၀ယ္ထား လို႔ပါ။

ဆက္ရမယ့္ ခရီးေတြအတြက္ အားအင္ေတြ မပါခဲ႔ရင္ေတာင္ ေသာကေတြနဲ႔ သြားရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေတြရွိေသးရဲ့....။