တေလာဆီက စကား၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ ထိုသူက “ ငါ့ကိုဘာမွတ္ေနလည္း၊ ငါက အေကာင္ကြ” ဟုဆိုကာ သြားၿဖဲျပေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အစြယ္ထုတ္ျပျပန္သည္။ အစြယ္က တေဖြးေဖြး၊ သြားရည္က တျမားျမား။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ေၾသာ္... ငါကလူထင္ခဲ့တာ၊ အခုေတာ့ အေကာင္ျဖစ္ ေနတာကုိး။ ေတြးမိလွ်က္ ဘာမွဆက္မေျပာခဲ့ေတာ့။ အေကာင္ဆိုမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စကား ကိုလည္း နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ထလာခဲ့ရာ တဂီးဂီး..တဂဲဂဲ မန္ဖီဟိန္းေဟာက္ ေနျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းျပန္ထြက္လာခဲ့ရင္း အေကာင္မ်ားအတြက္ ဂုဏ္ျပဳကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ မာန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးခဲ့တဲ့ ေလးဆစ္ကဗ်ာေလးပါ။
အေကာင္မ်ားအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ျပစ္မ႐ိွျပစ္႐ွာ
လမင္းကို ေခြးေဟာင္လို႔
ေ႐ႊလေရာင္ ေျပာင္မပ်က္တယ္
ထြန္းလွ်က္ပင္သာ။
ျမေ႐ႊဂူပတၱျမားကိုလ
၀က္မ်ားက ျငဴစူစြာ
ၫြန္လူးကာ တိုက္နဲ
ပြတ္ေလေလ ဂူေ႐ႊမွာ အေရာင္ထြက္တယ္
ေရွးကထက္ကဲ။
Post a Comment
ေျပာခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေပါ့