ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ျမစ္တစ္ဆင္းကို ခုန္ေက်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေတာင္ေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ အထပ္ျမင့္တိုက္ေတြကို ဓာတ္ေလွကားမသံုးပဲ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုသူေတြရဲ့ ညစာစားပြဲ ေတြကို သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လမ္းေပၚက ခဲတစ္လံုးကို အေၾကာင္းမဲ့ ကန္ခဲ့ဘူးတယ္။
ငါေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ငါကိုယ္ငါ ျပန္ကန္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးရဲ့. . . .
ငါရဲ့ ဒီေျခေထာက္ေတြ.... တစ္ခါတစ္ရံ ၁၉လမ္းမွာ လမ္းသလားေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚမွာ သိမ္ေမြ႔စြာ ပုဆစ္တုပ္လို႔. . . . .
ငါရဲ့ေျခေထာက္ေတြ မယဥ္ေက်းေပမယ့္ မယုတ္မာခဲ့ပါဘူး။
ငါ့ရဲ့ေျခေထာက္ေတြဟာ အဂၤလန္ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ့ ေျခေထာက္လို စတာလင္ေပါင္ သန္းခ်ီၿပီး တန္ေၾကးမရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို ငါေရာင္းစားဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။
ငါရဲ့ေျခေထာက္ေတြ တစ္ခါတရံ ပ်င္းရိစြာ ငိုက္ျမည္းေနတတ္ၿပီး တစ္ခါတရံ မာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ဖို႔အသင့္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ငါကသူတို႔ကို ဆံုးမၿပီး တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ငါေျခေထာက္ေတြက ငါ့ကိုျပန္ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ သူေရာငါေရာ ေပါက္ကြဲေနတတ္ျပန္ေရာ...
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ... သူတို႔နဲ႔ငါ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။
အခုအခ်ိန္ထိ ငါဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ မဆံုးေသးတဲ့ ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲ. . . . . . .။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ေတာင္ေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ အထပ္ျမင့္တိုက္ေတြကို ဓာတ္ေလွကားမသံုးပဲ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုသူေတြရဲ့ ညစာစားပြဲ ေတြကို သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ငါ....ဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ လမ္းေပၚက ခဲတစ္လံုးကို အေၾကာင္းမဲ့ ကန္ခဲ့ဘူးတယ္။
ငါေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ငါကိုယ္ငါ ျပန္ကန္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ဘူးရဲ့. . . .
ငါရဲ့ ဒီေျခေထာက္ေတြ.... တစ္ခါတစ္ရံ ၁၉လမ္းမွာ လမ္းသလားေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚမွာ သိမ္ေမြ႔စြာ ပုဆစ္တုပ္လို႔. . . . .
ငါရဲ့ေျခေထာက္ေတြ မယဥ္ေက်းေပမယ့္ မယုတ္မာခဲ့ပါဘူး။
ငါ့ရဲ့ေျခေထာက္ေတြဟာ အဂၤလန္ ေဘာလံုးသမားေတြရဲ့ ေျခေထာက္လို စတာလင္ေပါင္ သန္းခ်ီၿပီး တန္ေၾကးမရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို ငါေရာင္းစားဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။
ငါရဲ့ေျခေထာက္ေတြ တစ္ခါတရံ ပ်င္းရိစြာ ငိုက္ျမည္းေနတတ္ၿပီး တစ္ခါတရံ မာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ဖို႔အသင့္ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ငါကသူတို႔ကို ဆံုးမၿပီး တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ငါေျခေထာက္ေတြက ငါ့ကိုျပန္ဆံုးမေလ့ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ သူေရာငါေရာ ေပါက္ကြဲေနတတ္ျပန္ေရာ...
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ... သူတို႔နဲ႔ငါ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။
အခုအခ်ိန္ထိ ငါဒီေျခေထာက္ေတြနဲ႔ မဆံုးေသးတဲ့ ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲ. . . . . . .။
Post a Comment
ေျပာခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေပါ့